Πρώτη φορά βλέπω Newsletter σου και μου άρεσε πολύ. Με άφησε με μια αίσθηση επαγρύπνησης και ελπίδας ταυτόχρονα, που είναι σίγουρα καλός συνδυασμός. Επίσης το διαβάζω όλο με τη φωνή από τα βίντεο του καναλιού στο κεφάλι μου και μου φαίνεται διασκεδαστικό
Θα ήθελα κι εγώ να μείνω λίγο στο άρθρο για τις γυναίκες στην αγορά εργασίας, καθώς τα φεμινιστικά ζητήματα είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαι εντατικά. Πιστεύω βλέπω με τι σκεπτικό μοιράστηκες αυτό το άρθρο, όμως στην πράξη νομίζω ότι η ανάγνωσή του δίνει αρκετά αποπροσανατολιστικά συμπεράσματα.
δεν θα μακρηγορήσω, απλά θα πω ότι και άντρες και γυναίκες φέρουν μεγάλο βάρος από τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, που είναι πέρα για πέρα καπιταλιστική και πατριαρχική. οι γυναίκες που δουλεύουν πέρασαν από την εξουσία του πατριάρχη στην εξουσία του εργοδότη, και ενώ συμφωνώ ότι είναι μια αναβάθμιση, δεν είναι να πετάς και τη σκούφια σου
τέλος για τους άντρες θα πω ότι η λύση σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε από καταπίεση που άσκησαν οι γενιές αντρών που διαμόρφωσαν τις σύγχρονες έμφυλες δυναμικές, δεν θα προέλθει από το περιβάλλον τους αλλά από τους ίδιους.
Το πρόβλημα δεν είναι στην φύση των ανδρών αλλά στο κοινωνικό προφίλ που εδώ και χρόνια τους διδάσκουν. οι γυναίκες για αιώνες αναιρούν όσα τους επέβαλε η κοινωνία, νομίζω είναι ώρα να το κάνουν αυτό και οι άντρες στο μεγαλύτερο μέρος τους γιατί είναι πραγματικά ζήτημα επιβίωσης. όλοι μας ανεξαρτήτως φύλου είναι σημαντικό να ανοιγόμαστε στους γύρω μας, να έχουμε άτομα που θα μας αγαπήσουν και θα μας κατανοήσουν, να έχουμε πράγματα που νοηματοδοτούν τη ζωή μας πέρα από την χρησιμότητά μας στον τομέα εργασίας. έτσι πάμε μπροστά σαν ατομικότητες και σαν κοινότητες, κάτι που τα προοδευτικά κινήματα λένε χρόνια
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο! Είναι σίγουρα μια καλή ερώτηση εάν κάποια από τις δύο καταπιέσεις είναι προτιμότερη - αυτή του συζήγου/πατέρα ή αυτή του εργοδότη. Σε κάθε περίπτωση, όπως έγραφε και ο Rosling στο βιβλίο Factfulness, μια κατάσταση μπορεί να βελτιώνεται αλλά να είναι ακόμα κακή. Από εκεί και πέρα συμφωνώ με όσα λες και νομίζω και το ίδιο κάνει και ο συγγραφέας του άρθρου αλλά και το βιβλίου. Στην τελική, αυτό που προτείνει είναι οι άντρες να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η απώλεια της "άχρηστης, παρωχημένης ταυτότητας του άντρα - κουβαλητή - προστάτη" με αυτή τη μπαμπά.
Σ' ευχαριστούμε, Στέφανε! Εξαιρετικό το κείμενό σου και βαθιά στοχαστικό!
Αν μου επιτρέπεις, ήθελα να προσθέσω ότι από θεολογική σκοπιά, η φράση «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι» δεν υποτιμά τη γνώση, αλλά μιλά για την ταπείνωση ενώπιον του Θεού — την αναγνώριση ότι, όσα κι αν μάθουμε, δεν παύουμε να είμαστε «πτωχοί» μπροστά στο μυστήριο της θείας σοφίας.
Επιπλέον, η Εκκλησία προάγει τη γνώση, τόσο τη θεολογική (μελέτη της Αγίας Γραφής και των πατερικών κειμένων) όσο και την κοσμική (οι επιστήμες, οι τέχνες και η φιλοσοφία εκτιμώνται, εφόσον χρησιμοποιούνται για το καλό και την πρόοδο του ανθρώπου). Γι' αυτό και πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας ήταν πανεπιστήμονες, σπούδαζαν την κοσμική γνώση και έπαιρναν απ' αυτή ό,τι θεωρούσαν ωφέλιμο, σαν τη μέλισσα που διαλέγει το νέκταρ από τα καλύτερα άνθη για να παράγει μέλι, αποφεύγοντας τα άχρηστα ή βλαβερά. Ωστόσο, τονίζεται ιδαίτερα ότι η γνώση που δεν συνοδεύεται από διάκριση, ταπείνωση και αγάπη μπορεί να οδηγήσει σε πνευματική τύφλωση, όπως προειδοποιεί ο Απόστολος Παύλος: "ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α’ Κορινθίους 8:1).
Όπως πολύ ωραία επισημαίνει και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, η γνώση θεωρείται απαραίτητο σκαλοπάτι για την ένωση με τον Θεό, εφόσον όμως δεν γεννά υπερηφάνεια.
Η επικίνδυνη άγνοια, λοιπόν, είναι αυτή που προκύπτει από αδιαφορία και πνευματική ραθυμία — όχι από θεοσεβή απλότητα. Αντίθετα, η γνώση που αναζητεί την αλήθεια και οδηγεί στη σοφία, γίνεται πηγή ελευθερίας και φωτισμού. Το δίλημμα τελικά νομίζω δεν είναι «γνώση ή άγνοια», αλλά «γνώση με ή χωρίς αγάπη και διάκριση».
Με συγκλόνισε το 'Η επιδίωξη της γνώσης, όσο ευγενής κι αν είναι ή θεωρείται ότι είναι, συνήθως επιφέρει και το βάρος της επίγνωσης'. Από ένα σημείο και πέρα εξόκειλε λίγο το άρθρο και περισσότερο κινούταν στον προβληματισμό του ποια από όσα μας συμβαίνουν τα ορίζουμε και ποια όχι.
Είναι βασική οδηγία όλων των ειδικών ψυχικής υγείας να προσπαθούμε να μην ασχολούμαστε με αυτά που δεν μπορούμε να ορίσουμε για να περιορίσουμε το άγχος και την ανησυχία. Από την άλλη ένας από τους βασικούς στόχους της γνώσης είναι να αυξήσει αυτά που δεν μπορούμε να ορίσουμε, πολύ σ
όμα και σε ζητήματα θανάτου κι ζωής (με τρανταχτά παραδείγματα π.χ. τοποθέτηση στέντ και παιδιά του σωλήνα αντίστοιχα). Συνεπώς δεν υπάρχει σαφής κόκκινη γραμμή μεταξύ των δύο καταστάσεων ούτε οικουμενικά και ακόμα περισσότερο όταν πάμε σε κάθε άνθρωπο ατομικά που αξιολογεί με τις δικές του γνώσεις, όπου ‘οι πολιτικοί και οι εταιρείες εκτοξεύουν στατιστικές κατά πάσα κατεύθυνση γνωρίζοντας πως η πλειονότητα των ανθρώπων δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την αλήθεια απ' το ψέμα’, όπως εύστοχα γράφει το άρθρο…
Νομίζω ότι για τα παραδείγματα που θέτει το άρθρο δεν είναι τόσο θέμα εκούσιας άρνησης μάθησης, αλλά περισσότερο ότι για αυτά τα θέματα ο απλός άνθρωπος φαντάζει πολύ μικρός. Το παρομοιάζω ως να είναι ο καθένας μας ένα dx του απειροστικού λογισμού με δύναμη που τείνει στο μηδέν. Όπως όμως στα μαθηματικά υπάρχει το εργαλείο του ολοκληρώματος το οποίο μας δίνει στο σύνολο όλων των dx υπαρκτό, μη μηδενικό, αποτέλεσμα, έτσι πρέπει η γνώση να δώσει κατάλληλα εργαλεία για πάσης τέτοιας φύσης προβλήματα. Να επιφέρουν απτή ελπίδα στους μη έχοντες και φρένο σε ιδιοτελή αντικίνητρα στους έχοντες.
Η δικιά μου ερμηνεία της ρήσης είναι ότι αν όλοι ενστερνιστούν τα χριστιανικά ήθη, οι πολλοίς τω πνεύματι θα λύσουν προβλήματα που οι πτωχοί τω πνεύματι θεωρούν ότι τους ξεπερνάνε οπότε θα ευεργετηθούν. Άρα η πίστη τους βοηθά να μην νιώθουν απελπισμένοι και έτσι θα είναι περισσότερο ευτυχείς - αρκεί βεβαίως να φροντίσουν την καθολική εφαρμογή του χριστιανισμού!
Θέλω να κάνω λίγο nitpick το τελευταίο link για την είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι γεμάτο τρύπες και συντηρητικά assertions.
"Η παραδοσιακή οικογένεια ήταν ένα επιτυχημένο μοντέλο επειδή βασιζόταν σε μια ξεκάθαρη διάκριση των υποχρεώσεων." Κατ' αρχάς, ποια είναι η παραδοσιακή οικογένεια και ποιος είναι ο ορισμός της επιτυχίας;
"Όπως και να ‘χει, μετά από αγώνες και επαναστάσεις, αυτό το μοντέλο έσπασε." Παθητική φωνή - Trivializing το φεμινιστικό κίνημα.
Επίσης ο αρθρογράφος αντιφάσκει τον ίδιο του τον εαυτό:
"Την ίδια ώρα, στην εργασία εξακολουθεί να υπάρχει μισθολογικό χάσμα (το οποίο οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη μητρότητα) και υποεκπροσώπηση των γυναικών σε διάφορους κλάδους και στη διοίκηση, αλλά αυτές οι διαφορές σταδιακά μειώνονται." αλλά στην συνέχεια
"Το σπάσιμο της πατριαρχίας και η είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας ήταν ένας κοινωνικός και οικονομικός θρίαμβος για την ανθρωπότητα, βεβαίως, μια εξέλιξη που είχε θεαματικά ευεργετικά αποτελέσματα για όλους." Πώς προκύπτει ότι έσπασε η πατριαρχία; Ανέφερε ακόμα και ο ίδιος το μισθολογικό χάσμα και την υποεκπροσώπηση. Επίσης δεν αιτιολογεί το γιατί θεωρεί ότι είναι θρίαμβος για την ανθρωπότητα, κάτι που μου δείχνει ότι είτε ο αρθρογράφος είτε ο συγγραφέας δεν έχουν κατανόηση γι'αυτό που γράφουν
Αλλά αυτό που με τίκαρε περισσότερο ήταν το παρακάτω:
"Αν μια γυναίκα, λέει στο βιβλίο, έχει μια κακή ημέρα στη δουλειά, δεν την παίρνει απαραίτητα από κάτω, γιατί μπορεί να έχει ένα γεμάτο και αποδοτικό απόγευμα στο σπίτι με τα παιδιά. Αντίθετα, οι άνδρες είναι πιο μονοδιάστατες προσωπικότητες." E S S E N T I A L I S M, δηλαδή το πρόβλημα είναι να βρούμε τον επόμενο παραδοσιακό ρόλο, που να ταιριάζει στην ανδρική 'μονοδιάσταση" προσωπικότητα; Υπάρχει ένας έμφυτος γυναικείος ρόλος που περνάει ένα, αποδοτικό μάλιστα, απόγευμα με τα παιδιά;
Καταλαβαίνω την ανάγκη να εξηγήσουμε την ανδρική απόγνωση και να προσπαθούμε να βλέπουμε θετικά την πρόοδο σε όσα αφορούν τις γυναίκες, αλλά το να παρουσιάζουμε τις γυναίκες απελευθερωμένες είναι εξίσου αντιπαραγωγικό, γενικά δεν έχουμε ανάγκη από εύκολα αφηγήματα. Με φούντωσε ο κύριος Γεωργακόπουλος
Θα έλεγα πως αυτή η κριτική είναι κάπως άδικη. Παρακολουθώ πολύ καιρό τη δουλειά του κ. Γεωργακόπουλου και το τελευταίο που μπορείς να του προσάψεις είναι ότι προωθεί εύκολα αφηγήματα. Ωστόσο, η έκταση του άρθρου είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη, επομένως θεωρώ λογικό κάποια πράγματα να παίρνονται ως αυτονόητα ή να μην αναπτύσσονται εκτενώς - για παράδειγμα όταν γράφει για το "σπάσιμο της πατριαρχίας" αναφέρεται στο συγκεκριμένο κομμάτι που αφορά την είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας και όχι βέβαια για ολόκληρο το αξιακό σύστημά της. Από εκεί και πέρα, δηλαδή για την τεκμηρίωση περί αδιαφορίας του φεμινιστικού κινήματος για το μέλλον των αγοριών, θα πρέπει κανείς να διαβάσει το βιβλίο. Το άρθρο απλώς επισημαίνει τις θέσεις του συγγραφέα.
Ακριβώς όμως επειδή η έκταση του άρθρου είναι περιορισμένη, θεωρώ υπεύθυνο τον κύριο Γεωργακόπουλο διότι 1) Υπήρξε ένα motivation να το δημοσιεύσει και 2) Δεν υπάρχει το δικό του flare. Το επιχείρημα πως "απλά μεταφέρει ό,τι λέει ο συγγραφέας" είναι η εύκολη υπεκφυγή. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι αυτό αποτελεί την υποκειμενική μου ματιά. Το ότι αυτό το άρθρο το βρίσκω ελλειπές, δεν το γενικεύω ως προς το πρόσωπο του κ. Γεωργακόπουλου.
"Ασφαλώς, όπως τονίζει και στο βιβλίο, αυτή η “make men great again” προσέγγιση εκτός από κωμικοτραγικά ουτοπική και ανέφικτη, θα ήταν και απολύτως καταστροφική για την παγκόσμια οικονομία και για την κοινωνική συνοχή. Στο άλλο άκρο των δικαιωματιστών και του φεμινισμού, δε, ο συγγραφέας κατακρίνει την αδιαφορία για το φαινόμενο και την σημασία του."
Το "ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ" του δικαιωματισμου και του φεμινισμου, ποια είναι η τεκμηρίωση ότι ο φεμινισμός "αδιαφορεί";
Στο βάθος η πραγματικότητα αυτής της πρότασης είναι η επιλογή των συγγραφέων της θρησκείας όπως την φανταζόντουσαν τότε απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να ελέγχουν. Είναι μια ξεκάθαρη θέση για το πως πρέπει να σκέφτεται το ποίμνιο.. Όσο πιο χαζός τόσο πιο καλά, Θα λέγαμε σήμερα.
Ωστόσο , το σύνθημα “η σιωπή είναι συνενοχή” έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς από ολοκληρωτικά / φασιστικά καθεστώτα ώστε να διευκολυνθεί η επιβολή και λειτουργίας τους και συχνά αποτελούσε τη κυρία ιδέα πάνω στην οποία στηρίχθηκαν.
Το βιβλίο «Το λάθος» του Σαμαράκη, εκτός του ότι αποτελεί αριστούργημα , αναφέρεται κι στο παραπάνω και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους .
Πρώτη φορά βλέπω Newsletter σου και μου άρεσε πολύ. Με άφησε με μια αίσθηση επαγρύπνησης και ελπίδας ταυτόχρονα, που είναι σίγουρα καλός συνδυασμός. Επίσης το διαβάζω όλο με τη φωνή από τα βίντεο του καναλιού στο κεφάλι μου και μου φαίνεται διασκεδαστικό
Θα ήθελα κι εγώ να μείνω λίγο στο άρθρο για τις γυναίκες στην αγορά εργασίας, καθώς τα φεμινιστικά ζητήματα είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαι εντατικά. Πιστεύω βλέπω με τι σκεπτικό μοιράστηκες αυτό το άρθρο, όμως στην πράξη νομίζω ότι η ανάγνωσή του δίνει αρκετά αποπροσανατολιστικά συμπεράσματα.
δεν θα μακρηγορήσω, απλά θα πω ότι και άντρες και γυναίκες φέρουν μεγάλο βάρος από τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, που είναι πέρα για πέρα καπιταλιστική και πατριαρχική. οι γυναίκες που δουλεύουν πέρασαν από την εξουσία του πατριάρχη στην εξουσία του εργοδότη, και ενώ συμφωνώ ότι είναι μια αναβάθμιση, δεν είναι να πετάς και τη σκούφια σου
τέλος για τους άντρες θα πω ότι η λύση σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε από καταπίεση που άσκησαν οι γενιές αντρών που διαμόρφωσαν τις σύγχρονες έμφυλες δυναμικές, δεν θα προέλθει από το περιβάλλον τους αλλά από τους ίδιους.
Το πρόβλημα δεν είναι στην φύση των ανδρών αλλά στο κοινωνικό προφίλ που εδώ και χρόνια τους διδάσκουν. οι γυναίκες για αιώνες αναιρούν όσα τους επέβαλε η κοινωνία, νομίζω είναι ώρα να το κάνουν αυτό και οι άντρες στο μεγαλύτερο μέρος τους γιατί είναι πραγματικά ζήτημα επιβίωσης. όλοι μας ανεξαρτήτως φύλου είναι σημαντικό να ανοιγόμαστε στους γύρω μας, να έχουμε άτομα που θα μας αγαπήσουν και θα μας κατανοήσουν, να έχουμε πράγματα που νοηματοδοτούν τη ζωή μας πέρα από την χρησιμότητά μας στον τομέα εργασίας. έτσι πάμε μπροστά σαν ατομικότητες και σαν κοινότητες, κάτι που τα προοδευτικά κινήματα λένε χρόνια
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο! Είναι σίγουρα μια καλή ερώτηση εάν κάποια από τις δύο καταπιέσεις είναι προτιμότερη - αυτή του συζήγου/πατέρα ή αυτή του εργοδότη. Σε κάθε περίπτωση, όπως έγραφε και ο Rosling στο βιβλίο Factfulness, μια κατάσταση μπορεί να βελτιώνεται αλλά να είναι ακόμα κακή. Από εκεί και πέρα συμφωνώ με όσα λες και νομίζω και το ίδιο κάνει και ο συγγραφέας του άρθρου αλλά και το βιβλίου. Στην τελική, αυτό που προτείνει είναι οι άντρες να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η απώλεια της "άχρηστης, παρωχημένης ταυτότητας του άντρα - κουβαλητή - προστάτη" με αυτή τη μπαμπά.
Σ' ευχαριστούμε, Στέφανε! Εξαιρετικό το κείμενό σου και βαθιά στοχαστικό!
Αν μου επιτρέπεις, ήθελα να προσθέσω ότι από θεολογική σκοπιά, η φράση «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι» δεν υποτιμά τη γνώση, αλλά μιλά για την ταπείνωση ενώπιον του Θεού — την αναγνώριση ότι, όσα κι αν μάθουμε, δεν παύουμε να είμαστε «πτωχοί» μπροστά στο μυστήριο της θείας σοφίας.
Επιπλέον, η Εκκλησία προάγει τη γνώση, τόσο τη θεολογική (μελέτη της Αγίας Γραφής και των πατερικών κειμένων) όσο και την κοσμική (οι επιστήμες, οι τέχνες και η φιλοσοφία εκτιμώνται, εφόσον χρησιμοποιούνται για το καλό και την πρόοδο του ανθρώπου). Γι' αυτό και πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας ήταν πανεπιστήμονες, σπούδαζαν την κοσμική γνώση και έπαιρναν απ' αυτή ό,τι θεωρούσαν ωφέλιμο, σαν τη μέλισσα που διαλέγει το νέκταρ από τα καλύτερα άνθη για να παράγει μέλι, αποφεύγοντας τα άχρηστα ή βλαβερά. Ωστόσο, τονίζεται ιδαίτερα ότι η γνώση που δεν συνοδεύεται από διάκριση, ταπείνωση και αγάπη μπορεί να οδηγήσει σε πνευματική τύφλωση, όπως προειδοποιεί ο Απόστολος Παύλος: "ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α’ Κορινθίους 8:1).
Όπως πολύ ωραία επισημαίνει και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, η γνώση θεωρείται απαραίτητο σκαλοπάτι για την ένωση με τον Θεό, εφόσον όμως δεν γεννά υπερηφάνεια.
Η επικίνδυνη άγνοια, λοιπόν, είναι αυτή που προκύπτει από αδιαφορία και πνευματική ραθυμία — όχι από θεοσεβή απλότητα. Αντίθετα, η γνώση που αναζητεί την αλήθεια και οδηγεί στη σοφία, γίνεται πηγή ελευθερίας και φωτισμού. Το δίλημμα τελικά νομίζω δεν είναι «γνώση ή άγνοια», αλλά «γνώση με ή χωρίς αγάπη και διάκριση».
Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο.
Υπέροχο (και αυτό το) newsletter.
Με συγκλόνισε το 'Η επιδίωξη της γνώσης, όσο ευγενής κι αν είναι ή θεωρείται ότι είναι, συνήθως επιφέρει και το βάρος της επίγνωσης'. Από ένα σημείο και πέρα εξόκειλε λίγο το άρθρο και περισσότερο κινούταν στον προβληματισμό του ποια από όσα μας συμβαίνουν τα ορίζουμε και ποια όχι.
Είναι βασική οδηγία όλων των ειδικών ψυχικής υγείας να προσπαθούμε να μην ασχολούμαστε με αυτά που δεν μπορούμε να ορίσουμε για να περιορίσουμε το άγχος και την ανησυχία. Από την άλλη ένας από τους βασικούς στόχους της γνώσης είναι να αυξήσει αυτά που δεν μπορούμε να ορίσουμε, πολύ σ
όμα και σε ζητήματα θανάτου κι ζωής (με τρανταχτά παραδείγματα π.χ. τοποθέτηση στέντ και παιδιά του σωλήνα αντίστοιχα). Συνεπώς δεν υπάρχει σαφής κόκκινη γραμμή μεταξύ των δύο καταστάσεων ούτε οικουμενικά και ακόμα περισσότερο όταν πάμε σε κάθε άνθρωπο ατομικά που αξιολογεί με τις δικές του γνώσεις, όπου ‘οι πολιτικοί και οι εταιρείες εκτοξεύουν στατιστικές κατά πάσα κατεύθυνση γνωρίζοντας πως η πλειονότητα των ανθρώπων δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την αλήθεια απ' το ψέμα’, όπως εύστοχα γράφει το άρθρο…
Νομίζω ότι για τα παραδείγματα που θέτει το άρθρο δεν είναι τόσο θέμα εκούσιας άρνησης μάθησης, αλλά περισσότερο ότι για αυτά τα θέματα ο απλός άνθρωπος φαντάζει πολύ μικρός. Το παρομοιάζω ως να είναι ο καθένας μας ένα dx του απειροστικού λογισμού με δύναμη που τείνει στο μηδέν. Όπως όμως στα μαθηματικά υπάρχει το εργαλείο του ολοκληρώματος το οποίο μας δίνει στο σύνολο όλων των dx υπαρκτό, μη μηδενικό, αποτέλεσμα, έτσι πρέπει η γνώση να δώσει κατάλληλα εργαλεία για πάσης τέτοιας φύσης προβλήματα. Να επιφέρουν απτή ελπίδα στους μη έχοντες και φρένο σε ιδιοτελή αντικίνητρα στους έχοντες.
Η δικιά μου ερμηνεία της ρήσης είναι ότι αν όλοι ενστερνιστούν τα χριστιανικά ήθη, οι πολλοίς τω πνεύματι θα λύσουν προβλήματα που οι πτωχοί τω πνεύματι θεωρούν ότι τους ξεπερνάνε οπότε θα ευεργετηθούν. Άρα η πίστη τους βοηθά να μην νιώθουν απελπισμένοι και έτσι θα είναι περισσότερο ευτυχείς - αρκεί βεβαίως να φροντίσουν την καθολική εφαρμογή του χριστιανισμού!
Πολύ ωραίος αυτός ο παραλληλισμός με το dx! Θα μου επιτρέψεις να τον χρησιμοποιήσω;
Με μεγάλη μου χαρά!
Υπέροχο newsletter.
Θέλω να κάνω λίγο nitpick το τελευταίο link για την είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι γεμάτο τρύπες και συντηρητικά assertions.
"Η παραδοσιακή οικογένεια ήταν ένα επιτυχημένο μοντέλο επειδή βασιζόταν σε μια ξεκάθαρη διάκριση των υποχρεώσεων." Κατ' αρχάς, ποια είναι η παραδοσιακή οικογένεια και ποιος είναι ο ορισμός της επιτυχίας;
"Όπως και να ‘χει, μετά από αγώνες και επαναστάσεις, αυτό το μοντέλο έσπασε." Παθητική φωνή - Trivializing το φεμινιστικό κίνημα.
Επίσης ο αρθρογράφος αντιφάσκει τον ίδιο του τον εαυτό:
"Την ίδια ώρα, στην εργασία εξακολουθεί να υπάρχει μισθολογικό χάσμα (το οποίο οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη μητρότητα) και υποεκπροσώπηση των γυναικών σε διάφορους κλάδους και στη διοίκηση, αλλά αυτές οι διαφορές σταδιακά μειώνονται." αλλά στην συνέχεια
"Το σπάσιμο της πατριαρχίας και η είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας ήταν ένας κοινωνικός και οικονομικός θρίαμβος για την ανθρωπότητα, βεβαίως, μια εξέλιξη που είχε θεαματικά ευεργετικά αποτελέσματα για όλους." Πώς προκύπτει ότι έσπασε η πατριαρχία; Ανέφερε ακόμα και ο ίδιος το μισθολογικό χάσμα και την υποεκπροσώπηση. Επίσης δεν αιτιολογεί το γιατί θεωρεί ότι είναι θρίαμβος για την ανθρωπότητα, κάτι που μου δείχνει ότι είτε ο αρθρογράφος είτε ο συγγραφέας δεν έχουν κατανόηση γι'αυτό που γράφουν
Αλλά αυτό που με τίκαρε περισσότερο ήταν το παρακάτω:
"Αν μια γυναίκα, λέει στο βιβλίο, έχει μια κακή ημέρα στη δουλειά, δεν την παίρνει απαραίτητα από κάτω, γιατί μπορεί να έχει ένα γεμάτο και αποδοτικό απόγευμα στο σπίτι με τα παιδιά. Αντίθετα, οι άνδρες είναι πιο μονοδιάστατες προσωπικότητες." E S S E N T I A L I S M, δηλαδή το πρόβλημα είναι να βρούμε τον επόμενο παραδοσιακό ρόλο, που να ταιριάζει στην ανδρική 'μονοδιάσταση" προσωπικότητα; Υπάρχει ένας έμφυτος γυναικείος ρόλος που περνάει ένα, αποδοτικό μάλιστα, απόγευμα με τα παιδιά;
Καταλαβαίνω την ανάγκη να εξηγήσουμε την ανδρική απόγνωση και να προσπαθούμε να βλέπουμε θετικά την πρόοδο σε όσα αφορούν τις γυναίκες, αλλά το να παρουσιάζουμε τις γυναίκες απελευθερωμένες είναι εξίσου αντιπαραγωγικό, γενικά δεν έχουμε ανάγκη από εύκολα αφηγήματα. Με φούντωσε ο κύριος Γεωργακόπουλος
Θα έλεγα πως αυτή η κριτική είναι κάπως άδικη. Παρακολουθώ πολύ καιρό τη δουλειά του κ. Γεωργακόπουλου και το τελευταίο που μπορείς να του προσάψεις είναι ότι προωθεί εύκολα αφηγήματα. Ωστόσο, η έκταση του άρθρου είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη, επομένως θεωρώ λογικό κάποια πράγματα να παίρνονται ως αυτονόητα ή να μην αναπτύσσονται εκτενώς - για παράδειγμα όταν γράφει για το "σπάσιμο της πατριαρχίας" αναφέρεται στο συγκεκριμένο κομμάτι που αφορά την είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας και όχι βέβαια για ολόκληρο το αξιακό σύστημά της. Από εκεί και πέρα, δηλαδή για την τεκμηρίωση περί αδιαφορίας του φεμινιστικού κινήματος για το μέλλον των αγοριών, θα πρέπει κανείς να διαβάσει το βιβλίο. Το άρθρο απλώς επισημαίνει τις θέσεις του συγγραφέα.
Ακριβώς όμως επειδή η έκταση του άρθρου είναι περιορισμένη, θεωρώ υπεύθυνο τον κύριο Γεωργακόπουλο διότι 1) Υπήρξε ένα motivation να το δημοσιεύσει και 2) Δεν υπάρχει το δικό του flare. Το επιχείρημα πως "απλά μεταφέρει ό,τι λέει ο συγγραφέας" είναι η εύκολη υπεκφυγή. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι αυτό αποτελεί την υποκειμενική μου ματιά. Το ότι αυτό το άρθρο το βρίσκω ελλειπές, δεν το γενικεύω ως προς το πρόσωπο του κ. Γεωργακόπουλου.
"Ασφαλώς, όπως τονίζει και στο βιβλίο, αυτή η “make men great again” προσέγγιση εκτός από κωμικοτραγικά ουτοπική και ανέφικτη, θα ήταν και απολύτως καταστροφική για την παγκόσμια οικονομία και για την κοινωνική συνοχή. Στο άλλο άκρο των δικαιωματιστών και του φεμινισμού, δε, ο συγγραφέας κατακρίνει την αδιαφορία για το φαινόμενο και την σημασία του."
Το "ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ" του δικαιωματισμου και του φεμινισμου, ποια είναι η τεκμηρίωση ότι ο φεμινισμός "αδιαφορεί";
Στο βάθος η πραγματικότητα αυτής της πρότασης είναι η επιλογή των συγγραφέων της θρησκείας όπως την φανταζόντουσαν τότε απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να ελέγχουν. Είναι μια ξεκάθαρη θέση για το πως πρέπει να σκέφτεται το ποίμνιο.. Όσο πιο χαζός τόσο πιο καλά, Θα λέγαμε σήμερα.
Ωστόσο , το σύνθημα “η σιωπή είναι συνενοχή” έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς από ολοκληρωτικά / φασιστικά καθεστώτα ώστε να διευκολυνθεί η επιβολή και λειτουργίας τους και συχνά αποτελούσε τη κυρία ιδέα πάνω στην οποία στηρίχθηκαν.
Το βιβλίο «Το λάθος» του Σαμαράκη, εκτός του ότι αποτελεί αριστούργημα , αναφέρεται κι στο παραπάνω και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους .
Ευχαριστώ για την πρόταση!