Εχθές, που λέτε, είχαμε τη συνάντηση της Λέσχης Bookerberg για το βιβλίο Bullshit Jobs του David Graeber. Το ζήτημα της εργασίας είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ, με απασχολεί ιδιαίτερα, έχω ασχοληθεί μαζί του στο παρελθόν (Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; | Δικαίωμα στην τεμπελιά) και λογικά θα ξανασχοληθώ στο μέλλον. Όπως καταλαβαίνετε, από εχθές -και με την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου που, όπως ίσως μαντεύετε, ήταν δική μου πρόταση- το σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να σας απευθύνω την εξής ερώτηση:
Γιατί δουλεύετε;
Η πρώτη σας, ενστικτώδης απάντηση, ίσως είναι «επειδή θέλω να επιβιώσω». Μπορεί να είναι και η μοναδική. Όμως, αν δεν είναι, τι άλλο σας ωθεί; Για ποιον σκοπό ξυπνάτε κάθε πρωί, ντύνεστε και αφιερώνετε, κατά κανόνα, το 1/3 της ημέρας σε αυτή την ασχολία;
Η δεύτερη χειρότερη ερώτηση που θυμαμαι να μου κάνουν σαν παιδι ειναι " Τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
(Η πρώτη χειρότερη ήταν "Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή τη μαμά;" Θεέ μου πόσο χυδαίο ερώτημα για έναν άνθρωπο).
Τι θες να γίνεις λοιπόν όταν μεγαλώσεις;
Ποτέ δεν ήξερα και δεν ξέρω ακόμα και τώρα.
Δεν είχα ποτε φιλοδοξίες για επιτυχία, αναγνώριση, και καριέρες, δεν με γοητεύει η εξουσία.
Από την πρώτη μέρα εργασίας μου είχα δυσανεξία στις επιβεβλημένες συνεργατικές σχέσεις, στην corporate ορολογία, στα meetings, στους στόχους, στην απόδοση κλπ.
Μπορώ να νιώθω δημιουργική και ικανή έξω από το πλαίσιο της οκτάωρης, χαμηλά αμειβόμενης εργασίας.
Διανύω την δεύτερη μακροχρόνια ανεργία μου, είμαι 48 χρόνων και δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω κι άλλο. Δεν γνωρίζω δηλαδή τί απασχόληση θα μπορούσα αντέξω να αφιερώσω το ένα τρίτο της ημέρας μου σε αυτη.
Αυτό που γνωρίζω είναι πως ο μόνος λόγος που οφείλω να επανενταχθω στην εργασία είναι η επιβίωση.
Εργάζομαι στην μουσική εκπαίδευση σε μουσικό σχολείο.
Ζω και αναπνέω για τα 2 εκείνα λεπτά που ο νέος άνθρωπος μπροστά μου κάνει κτήμα του την νέα γνώση και βλέπω αυτή την λάμψη στα μάτια του, που φανερώνει την εξέλιξη και την ανανέωση μέσα του...
Αυτό για μένα δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο στη ζωή μου. Το θεωρώ ανεκτίμητο
Δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση με τοποθέτηση ένα ή δύο λόγους και τέλος. Η εργασία - δουλειά είναι μια πολυδιάστατη ανθρώπινη δράση. Λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα όπως : η ανάγκη να εργαστεί ένας άνθρωπος, η υποχρέωση, η επιβολή και πολλά ακόμα. Η οικονομική ανεξαρτησία, η οικονομική άνοδος σε ταξικό επίπεδο, η αποδοχή σε ένα κοινωνικό σύνολο, η εξη για δημιουργία, ο φόβος της επιβίωσης, η αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας, η συναναστροφή με ανθρώπους που στηρίζονται σε σένα,η μόνιμη εκμάθηση, η περιπέτεια της πρόκλησης και της προσπάθειας να βρεις τα όρια σου,η αίσθηση εμπιστοσύνης,η φιλοδοξία, η έπαρση, η συνήθεια, ο ναρκισσισμός,η ματαιοδοξία και πολλά άλλα αναμιγνύονται σαν χυλός σε αυτό που εν τέλη θα συνθέσει το γιατί πας για δουλειά/ το τι είναι αυτό που σε κάνει να αφιερώσεις μεγάλο μέρος της ζωής σου στην εργασία. Μαζί με όλα και το ιστορικό-κοινονικο -οικονομικό πλαίσιο της εποχής μας .
Όταν ήμουν 18 έψαχνα ποια θα μπορούσε να είναι η δουλειά των ονείρων μου, που θα με παθιάζει και ταυτόχρονα θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Είμαι 28 και ακόμα την ψάχνω. Ίσως φταίει που είμαι humanist (όχι scientist) και στον σύγχρονο κόσμο αν δεν παράγεις νούμερα, δεν γίνεται να μετρηθείς - κοινώς θεωρούμαστε περισσότερο human doings παρά human beings. Μέχρι να τη βρω πάντως δοκιμάζω, και αναγκαία βιοπορίζομαι (προς το παρόν στήνω μία δημόσια βιβλιοθήκη).
Στο δικό μου μυαλό όλοι οι άνθρωποι είμαστε τα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού. Η λειτουργία του κάθε υγιούς κυττάρου είναι σημαντική για να συνεχίσει η ζωή. Προσπαθώ να είμαι αυτό το υγιές κύτταρο που ξυπνάει το πρωί, ξέρει πόσο μικρό είναι, εργάζεται και αλληλεπιδρά θετικά με τα υπόλοιπα κύτταρα. Γιατί τελικά αν δεν καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο με τη δουλειά μου , θέλω να έχω αφήσει πίσω μου ένα θετικό ίχνος ενέργειας.
Δεν ξέρω αν αυτό καλύπτεται από το απλά γιατί θέλω να επιβιώσω αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα τουλάχιστον δουλεύω για να καλύπτω τα βασικά με την ελπίδα ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα έχω καταφέρει να πραγματοποιήσω το όνειρο μου και να έχω μια ακαδημαϊκή καριέρα. Tότε ελπίζω δεν θα δουλεύω απλά για να έχω τα απαραίτητα για να ζήσω αλλά θα κάνω κάτι που με γεμίζει πραγματική χαρά, με κάνει να νιώθω ολοκλήρωση και ποιος ξέρει ίσως καταφέρω να βάλω ένα λιθαράκι και γω στον αγώνα να απαντήσουμε τα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας xD.
Προφανώς νουμερο1 για να επιβιώσω, αλλά γενικότερα μου αρέσει η δουλειά μου. Είμαι καθηγήτρια μαθηματικών και διδασκω σε φροντιστήριο και ιδιαίτερα. Ακόμα και εκατομμύρια να είχα, πάλι θα έκανα την ίδια δουλειά! Νταξει, αν είχα εκατομμύρια, θα ήμουν πιο επιλεκτική στους μαθητές μου (ή πιο σωστά στους γονείς των μαθητών μου). Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου και πιο συγκεκριμένα, το challenge να κάνω ένα παιδί όχι μόνο να αγαπήσει τα μαθηματικά αλλά και να τα κατανοήσει και να θέλει να βελτιώνεται σε αυτό το μάθημα, με γεμίζει. Είναι απίστευτο συναίσθημα να σου έρχεται ένας μαθητής του 8 ή του 10 και να τον βοηθάς να φτάσει ακόμα και το 20.
Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου ο κάθε άνθρωπος δουλεύει για τους δικούς του στόχους ανάλογα το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται, οπότε η ερώτηση θα μπορούσε να είναι "σε τι οικονομικό επίπεδο βρίσκεσαι".
Εγώ βρίσκομαι στη βάση της πυραμίδας και δεν με βλέπω να το κουνάω απο κεί!
Για να έχω μια δικαιολογία όταν με ρωτήσουν τι κάνεις στη ζωή σου.. Είναι και καλά σημάδι αξιοπρέπειας για τον άλλον ακόμα και αν δουλεύεις σαν ρομποτακι παθητικά μέσα σε ένα άρρωστο σύστημα...
Δουλεύω από ανάγκη, για να μπορώ να βιοποριστώ και να μπορώ να παρέχω στην οικογένειά μου. Είμαι τυχερός γιατί ως ηλ. μηχανικός μπορώ ενίοτε να νιώθω δημιουργικός στη δουλειά μου, αλλά νιώθω μεγάλη σιγουριά ότι θα μπορούσα να είμαι πολυ δημιουργικός και χωρίς να εργάζομαι!
Το ερώτημα είναι κατά 1/3 εξίσου υπαρξιακό οσο το ποιο ειναι το νόημα της ζωής. Κάποιοι δουλεύουμε για το ζειν, και όταν τα φέρει η τύχη (κάποιοι τη βρήκαν τη τύχη, κάποιοι τη κυνηγησαν) και για το εύζειν.
Για να είμαι ανεξάρτητη, να μη στηρίζομαι σε κανέναν πέρα του εαυτού μου και να μπορώ να κάνω με ευκολία τα τόσα πράγματα που με ευχαριστούν σε αυτή τη ζωή!
Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει και εμένα ανα τα χρόνια. Μετά απο τις σκέψεις μου απο γύρω του η πιο ολοκληρωμένη απάντηση μου είναι οτι δουλεύω ασφαλώς για την διαβίωση μου, αλλα πέραν τούτου και για να ικανοποιήσω την ανάγκη μου για δημιουργία και προσφόρα στους συνανθρώπους μου (είμαι φυσικοθεραπευτής αν έχει κάποια σημασία). Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να εμπνέομαι και να εμπνέω τους ανθρώπους γενικά, αλλά και ειδικά, σε ό,τι αφορά το αντικείμενο μου, προς την φυσική άσκηση και τον ενεργό και υγιεινό τρόπο ζωής που έχει εντυπωσιακό αντίκτυπο σε όλες, ή τουλάχιστον τις περισσότερες, λειτουργίες της κοινωνίας. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα πέρα απο τους σκοπούς αυτής της συζήτησης! :)
Ευχαριστούμε Στέφανε για το ενδιαφέρον θέμα συζήτησης!
1) Για να επιβιώσω. 2) Για να νιώθω ότι βοηθάω ανθρώπους εξατομικευμένα. 3) Για να νιώθω ότι γενικά κάνω τον κόσμο καλύτερο. 4) Για να νιώθω ότι δημιουργώ. 5) Για να κάνω και κάποια διαλλείματα από τα μωρά γιατί δεν την παλεύω πάνω από 12 ώρες την ημέρα μαζί τους.
(εξαιρετικό θέμα!). κάποτε πίστευα για ανεξαρτησία (δεν υπάρχει απόλυτη, εντός δομημένης κοινωνίας, όσα κι αν κερδίζεις), μετά για βιοπορισμό (μικρό κομμάτι της αλήθειας), μετά για αναγνώριση & καταξίωση (ώσπου ωρίμασα και δεν τα χρειάζομαι απαραίτητα /edit: όμως γιατί ποστάρω εδώ αν όχι [και] για να δω το like?), αργότερα πίστεψα για να είμαι χρήσιμος (..μάλλον στον εαυτό μου μόνο, αφού τα πάντα θα παρέχονται και χωρίς την συμβολή μου) και κατά την τελευταία μου δεκαετή απόπειρα για όλα μαζί πολύ λιγότερο από το να περνάω καλά, να το διασκεδάζω δλδ (50%+ του συνόλου) ..ώσπου έφτασε να μην συμβαίνει ούτε αυτό.
τώρα εργάζομαι μόνο για την οικογένεια (3χρ+ οικιακά & παιδιά =δουλεύω κλάσεις σκληρότερα πλεον), από ανάγκη (δίδυμα χωρίς βοήθεια), έως να.. ξαναεργαστώ. κάτι που θα γίνει για ένα απο τα 2 άκρα: ή καθαρά για χρήμα (χωρίς φιλοδοξία άλλων παράπλευρων απολαβών ή ικανοποίησης αναγκών μου) ή.. το αντίθερο (=μόνο να μου αρέσει, να περνάω καλά, να γίνω χρήσιμος, να "πληρώνομαι" σε όλα τα άλλα παράπλευρα, κυνηγώντας την χρηματική αμοιβή το λιγότερο). βγάλε άκρη.. :P
σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι πολυσύνθετο αλλά συνοψίζω την σκέψη μου στο εξής: (νομίζω) εργαζόμαστε για την ΗΘΙΚΗ ΜΑΣ: πχ δεν θέλω να είμαι άστεγος και πεινασμένος, να παρακαλάω για επιβίωση μεσω λύπης, οπότε εργάζομαι "για βιοπορισμό" (..λέω λόγω -χρηματικής- ανάγκης). δεν θέλω να κλέψω (απο φόβο ή χαμηλή ικανότητα), οπότε εργάζομαι "για άξιο -αμοιβής- έργο" (..λέω στον εαυτό μου ότι θέλω να είμαι χρήσιμος). ΑΝ αφαιρούσαμε τον νευρώνα ηθικής, πιστεύω θα μοιάζαμε πολύ περισσότερο στα ζώα που εργάζονται (αφιερώνουν ενέργεια) για πιο καθημερινές, βασικές, απλές, βιοποριστικές ανάγκες διαβίωσης. άρα, μάλλον δεν θέλουμε να γίνουμε απλοϊκοί΄-στην προσωπική μας θεώρηση- θέλουμε να αποστραφούμε την θνητή μας υπόσταση και να βλέπουμε την συμβολή μας σε κάποιο ανώτερο έργο. ΑΥΤΗ μας την "υποχρέωση" κάπου την θεωρούμε μεγάλη ηθική υποχρέωση ανταποδοτικά στην ευφυϊα που μας δόθηκε.
..μήπως άλλωστε, καταρχήν για την ηθική ΜΟΥ δεν παραμένω κι εγώ τόσο ενεργός υποστηρικτής της οικογένειας μου? ;) ;)
.
ps.: ΜΗΝ ρωτάμε τα παιδιά τι θα γίνουν. κι αν ρωτήσουν τα παιδιά μας, ας τα μάθουμε ν' απαντάνε αποστομωτικά ("..εσύ ήξερες στην ηλικία μου? κι όντως έγινες?!").
Στη δουλειά πουλάς τον χρόνο σου και παίρνεις χρήματα. Τα χρήματα που απομένουν (αν απομένουν) αφού καλύψεις τις βασικές ανάγκες για να ζήσεις, στην καλύτερη περίπτωση τα αξιοποιείς στον ελεύθερο χρόνο που σου μένει (αν μένει) ή στην χειρότερη προσδοκεις να τα αξιοποιήσεις σε ένα απροσδιόριστο μέλλον.
Ακόμη στην περίπτωση που η δουλειά σου έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά μιας ολοκληρωμένης ζωής (κοινωνικότητα, ελευθερία έκφρασης, συνεργασία, προσφορά, επικοινωνία, σεξουαλικότητα, δημιουργικότητα κ.α.) το κόστος από τον χρόνο που αφιερώνεις σε αυτή μπορεί να είναι μικρό ή σε κάποιες ιδανικές περιπτώσεις η δουλειά σου μπορεί να είναι ένα σημαντικό βίωμα που δεν έρχεται σε σύγκρουση με την υπόλοιπη σου ζωή.
Εγώ πριν από αρκετά χρόνια δούλευα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά απολάμβανα αυτά που μου προσέφερε η δουλειά μου καθώς την αντιλαμβανομουνα σαν ένα ζωντανό κομμάτι, άρρηκτα και αρμονικά συνδεδεμένο με την ζωή μου.
Πλέον πάλι δουλεύω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αλλά η δουλειά μου δεν συνδέεται με την υπόλοιπη ζωή μου και ο χρόνος που της αφιερώνω έχει αρχίσει να μου κοστίζει σημαντικά.
Άλλαξαν οι συνθήκες εργασίας μου και σίγουρα εγώ μεγάλωσα με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο μου σαν κάτι περισσότερο πολύτιμο και περιορισμένο από ότι παλιά....
Δουλεύω γιατί αυτή είναι η δουλειά που ονειρευόμουν να κάνω από παιδάκι (ηθοποιός) και ανακάλυψα μπαίνοντας στο επάγγελμα ότι έχω ανάγκη να το κάνω. Βέβαια εδώ να πω ότι ταυτόχρονα προς το παρόν κάνω κι άλλη δουλειά η οποία μου προσφέρει την οικονομική επιβίωση. Ο βασικός στόχος προφανώς είναι να μπορώ να καλύπτω όλες τις ανάγκες από το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά ακόμη κι έτσι νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να πω ότι λατρεύω τη δουλειά μου, έστω κι αν ισχύει για το 50% (καμιά φορά και λιγότερο) της επαγγελματικής μου ζωής.
Σε οποιαδηποτε δουλεια και αν εχω κανει (κυριως χειρονακτικου τυπου) για να καταφερω να ανταπεξελθω συναισθηματικα αλλα και σωματικα στις απαιτησεις, προσπαθω να βρισκω τεχνασματα να γινομαι οσο πιο αποδοτικος μπορω. Καπως καπιταλιστικο προτυπο εκ μερους μου οντως, ωστοσο απο την στιγμη που οπως και να εχει θα αφιερωσω καθημερινα ενα 8ωρο σε εργασια, μου φαινεται πολυ πιο ευκολο να εχω στοχο περα απο την παραγωγη εργου να εφευρισκω τροπους να κανω την ιδια δουλεια στον ιδιο χρονο με πολυ μεγαλυτερη ευκολια για εμενα μεσω των εν λογω τεχνασματων. Συνοπτικα, προσπαθω στην δουλεια να παραγω το εργο που μου ζητειται με τον πιο αποδοτικο τροπο που προερχεται μεσα απο διαρκη παρατηρηση και σκεψη. Στο τελος της ημερας λοιπον εχω εξασφαλισει το αντιτιμο του συνολικου εργου μου, αλλα και την ευχαριστηση και την χαρα της δημιουργιας που δεν θα μπορουσα να εχω αν απλα εκανα ο,τι μου λεγανε με τον τροπο που μου λεγανε.
Μια μικρη συμβουλη απο εμενα (εναν μπαγασακο αποφοιτο λυκειου χιχι) Ελα bye φιλακια σκεψου εξω απο το κουτι και αλλες τετοια ξερετε εσεις.
Κατά πρώτον, για να έχω τα απαραίτητα για την επιβίωση. Τροφή νερό, στέγη και το οικονομικό σκέλος, για να κάνω δραστηριότητες που μου παρέχουν και ευχαρίστηση και αποσυμπίεση, από την ημέρα, όπως π.χ τρέξιμο που χρειάζονται παπούτσια καλά, διάβασμα κάποιου βιβλίου για να βάλω βενζίνη και να επισκεφτώ μια παραλία ή μία βόλτα ή προπόνηση στο βουνό.
Αλληλένδετα είναι, αλλά και μέσα στο κομμάτι της δουλειάς, το 1/3 ,που λες είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μου, οπότε και μέσα σε αυτό, επιδιώκω να είμαι συνεπής και δημιουργικός, να το ευχαριστιεμαι και να παίρνω και ικανοποίηση και γιατί όχι να εξελίσσομαι ώς χαρακτήρας, το οποίο όμως δεν αφορά το κομμάτι της δουλειάς και μόνο, αλλά θέλοντας και μη, χρειάζεται να εξελιχθείς γιατί οι σχέσεις συνεργασίας χρειάζονται εμπιστοσύνη και αρκετά δύσκολο, όταν οι αντιλήψεις, βρίσκονται σε χάσμα μεταξύ υπευθυνότητας και έλα μωρέ σιγά θα κάτσω να σκάσω για την επιχείρηση του άλλου; . Υπάρχουν και άλλου δουλειές.
Προς το παρόν δε δουλεύω, αλλά το concept της δουλειάς μου είναι απαραίτητο για να υπάρχει μια δομή στην καθημερινότητά μου ώστε να μπορώ να οργανώσω τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα μου, τα οποία είναι πιο σημαντικά για εμένα. Also, επιβίωση.
Η δεύτερη χειρότερη ερώτηση που θυμαμαι να μου κάνουν σαν παιδι ειναι " Τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
(Η πρώτη χειρότερη ήταν "Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή τη μαμά;" Θεέ μου πόσο χυδαίο ερώτημα για έναν άνθρωπο).
Τι θες να γίνεις λοιπόν όταν μεγαλώσεις;
Ποτέ δεν ήξερα και δεν ξέρω ακόμα και τώρα.
Δεν είχα ποτε φιλοδοξίες για επιτυχία, αναγνώριση, και καριέρες, δεν με γοητεύει η εξουσία.
Από την πρώτη μέρα εργασίας μου είχα δυσανεξία στις επιβεβλημένες συνεργατικές σχέσεις, στην corporate ορολογία, στα meetings, στους στόχους, στην απόδοση κλπ.
Μπορώ να νιώθω δημιουργική και ικανή έξω από το πλαίσιο της οκτάωρης, χαμηλά αμειβόμενης εργασίας.
Διανύω την δεύτερη μακροχρόνια ανεργία μου, είμαι 48 χρόνων και δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω κι άλλο. Δεν γνωρίζω δηλαδή τί απασχόληση θα μπορούσα αντέξω να αφιερώσω το ένα τρίτο της ημέρας μου σε αυτη.
Αυτό που γνωρίζω είναι πως ο μόνος λόγος που οφείλω να επανενταχθω στην εργασία είναι η επιβίωση.
Εργάζομαι στην μουσική εκπαίδευση σε μουσικό σχολείο.
Ζω και αναπνέω για τα 2 εκείνα λεπτά που ο νέος άνθρωπος μπροστά μου κάνει κτήμα του την νέα γνώση και βλέπω αυτή την λάμψη στα μάτια του, που φανερώνει την εξέλιξη και την ανανέωση μέσα του...
Αυτό για μένα δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο στη ζωή μου. Το θεωρώ ανεκτίμητο
Δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση με τοποθέτηση ένα ή δύο λόγους και τέλος. Η εργασία - δουλειά είναι μια πολυδιάστατη ανθρώπινη δράση. Λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα όπως : η ανάγκη να εργαστεί ένας άνθρωπος, η υποχρέωση, η επιβολή και πολλά ακόμα. Η οικονομική ανεξαρτησία, η οικονομική άνοδος σε ταξικό επίπεδο, η αποδοχή σε ένα κοινωνικό σύνολο, η εξη για δημιουργία, ο φόβος της επιβίωσης, η αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας, η συναναστροφή με ανθρώπους που στηρίζονται σε σένα,η μόνιμη εκμάθηση, η περιπέτεια της πρόκλησης και της προσπάθειας να βρεις τα όρια σου,η αίσθηση εμπιστοσύνης,η φιλοδοξία, η έπαρση, η συνήθεια, ο ναρκισσισμός,η ματαιοδοξία και πολλά άλλα αναμιγνύονται σαν χυλός σε αυτό που εν τέλη θα συνθέσει το γιατί πας για δουλειά/ το τι είναι αυτό που σε κάνει να αφιερώσεις μεγάλο μέρος της ζωής σου στην εργασία. Μαζί με όλα και το ιστορικό-κοινονικο -οικονομικό πλαίσιο της εποχής μας .
(Στοχασμοί και σήμερα 😁)
Όταν ήμουν 18 έψαχνα ποια θα μπορούσε να είναι η δουλειά των ονείρων μου, που θα με παθιάζει και ταυτόχρονα θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Είμαι 28 και ακόμα την ψάχνω. Ίσως φταίει που είμαι humanist (όχι scientist) και στον σύγχρονο κόσμο αν δεν παράγεις νούμερα, δεν γίνεται να μετρηθείς - κοινώς θεωρούμαστε περισσότερο human doings παρά human beings. Μέχρι να τη βρω πάντως δοκιμάζω, και αναγκαία βιοπορίζομαι (προς το παρόν στήνω μία δημόσια βιβλιοθήκη).
Στο δικό μου μυαλό όλοι οι άνθρωποι είμαστε τα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού. Η λειτουργία του κάθε υγιούς κυττάρου είναι σημαντική για να συνεχίσει η ζωή. Προσπαθώ να είμαι αυτό το υγιές κύτταρο που ξυπνάει το πρωί, ξέρει πόσο μικρό είναι, εργάζεται και αλληλεπιδρά θετικά με τα υπόλοιπα κύτταρα. Γιατί τελικά αν δεν καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο με τη δουλειά μου , θέλω να έχω αφήσει πίσω μου ένα θετικό ίχνος ενέργειας.
Δεν ξέρω αν αυτό καλύπτεται από το απλά γιατί θέλω να επιβιώσω αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα τουλάχιστον δουλεύω για να καλύπτω τα βασικά με την ελπίδα ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα έχω καταφέρει να πραγματοποιήσω το όνειρο μου και να έχω μια ακαδημαϊκή καριέρα. Tότε ελπίζω δεν θα δουλεύω απλά για να έχω τα απαραίτητα για να ζήσω αλλά θα κάνω κάτι που με γεμίζει πραγματική χαρά, με κάνει να νιώθω ολοκλήρωση και ποιος ξέρει ίσως καταφέρω να βάλω ένα λιθαράκι και γω στον αγώνα να απαντήσουμε τα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας xD.
Πικρό γέλιο στο <... 1/3 της ημέρας...>.
Προφανώς νουμερο1 για να επιβιώσω, αλλά γενικότερα μου αρέσει η δουλειά μου. Είμαι καθηγήτρια μαθηματικών και διδασκω σε φροντιστήριο και ιδιαίτερα. Ακόμα και εκατομμύρια να είχα, πάλι θα έκανα την ίδια δουλειά! Νταξει, αν είχα εκατομμύρια, θα ήμουν πιο επιλεκτική στους μαθητές μου (ή πιο σωστά στους γονείς των μαθητών μου). Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου και πιο συγκεκριμένα, το challenge να κάνω ένα παιδί όχι μόνο να αγαπήσει τα μαθηματικά αλλά και να τα κατανοήσει και να θέλει να βελτιώνεται σε αυτό το μάθημα, με γεμίζει. Είναι απίστευτο συναίσθημα να σου έρχεται ένας μαθητής του 8 ή του 10 και να τον βοηθάς να φτάσει ακόμα και το 20.
Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου ο κάθε άνθρωπος δουλεύει για τους δικούς του στόχους ανάλογα το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται, οπότε η ερώτηση θα μπορούσε να είναι "σε τι οικονομικό επίπεδο βρίσκεσαι".
Εγώ βρίσκομαι στη βάση της πυραμίδας και δεν με βλέπω να το κουνάω απο κεί!
Για να έχω μια δικαιολογία όταν με ρωτήσουν τι κάνεις στη ζωή σου.. Είναι και καλά σημάδι αξιοπρέπειας για τον άλλον ακόμα και αν δουλεύεις σαν ρομποτακι παθητικά μέσα σε ένα άρρωστο σύστημα...
Δουλεύω από ανάγκη, για να μπορώ να βιοποριστώ και να μπορώ να παρέχω στην οικογένειά μου. Είμαι τυχερός γιατί ως ηλ. μηχανικός μπορώ ενίοτε να νιώθω δημιουργικός στη δουλειά μου, αλλά νιώθω μεγάλη σιγουριά ότι θα μπορούσα να είμαι πολυ δημιουργικός και χωρίς να εργάζομαι!
Το ερώτημα είναι κατά 1/3 εξίσου υπαρξιακό οσο το ποιο ειναι το νόημα της ζωής. Κάποιοι δουλεύουμε για το ζειν, και όταν τα φέρει η τύχη (κάποιοι τη βρήκαν τη τύχη, κάποιοι τη κυνηγησαν) και για το εύζειν.
Εγώ δουλεύω για 2 λόγους, με σειρά προτεραιότητας: 1. Για να είμαι παραγωγικός και δημιουργικός και 2. Για τα χρήματα.
Για να είμαι ανεξάρτητη, να μη στηρίζομαι σε κανέναν πέρα του εαυτού μου και να μπορώ να κάνω με ευκολία τα τόσα πράγματα που με ευχαριστούν σε αυτή τη ζωή!
Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει και εμένα ανα τα χρόνια. Μετά απο τις σκέψεις μου απο γύρω του η πιο ολοκληρωμένη απάντηση μου είναι οτι δουλεύω ασφαλώς για την διαβίωση μου, αλλα πέραν τούτου και για να ικανοποιήσω την ανάγκη μου για δημιουργία και προσφόρα στους συνανθρώπους μου (είμαι φυσικοθεραπευτής αν έχει κάποια σημασία). Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να εμπνέομαι και να εμπνέω τους ανθρώπους γενικά, αλλά και ειδικά, σε ό,τι αφορά το αντικείμενο μου, προς την φυσική άσκηση και τον ενεργό και υγιεινό τρόπο ζωής που έχει εντυπωσιακό αντίκτυπο σε όλες, ή τουλάχιστον τις περισσότερες, λειτουργίες της κοινωνίας. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα πέρα απο τους σκοπούς αυτής της συζήτησης! :)
Ευχαριστούμε Στέφανε για το ενδιαφέρον θέμα συζήτησης!
1) Για να επιβιώσω. 2) Για να νιώθω ότι βοηθάω ανθρώπους εξατομικευμένα. 3) Για να νιώθω ότι γενικά κάνω τον κόσμο καλύτερο. 4) Για να νιώθω ότι δημιουργώ. 5) Για να κάνω και κάποια διαλλείματα από τα μωρά γιατί δεν την παλεύω πάνω από 12 ώρες την ημέρα μαζί τους.
(εξαιρετικό θέμα!). κάποτε πίστευα για ανεξαρτησία (δεν υπάρχει απόλυτη, εντός δομημένης κοινωνίας, όσα κι αν κερδίζεις), μετά για βιοπορισμό (μικρό κομμάτι της αλήθειας), μετά για αναγνώριση & καταξίωση (ώσπου ωρίμασα και δεν τα χρειάζομαι απαραίτητα /edit: όμως γιατί ποστάρω εδώ αν όχι [και] για να δω το like?), αργότερα πίστεψα για να είμαι χρήσιμος (..μάλλον στον εαυτό μου μόνο, αφού τα πάντα θα παρέχονται και χωρίς την συμβολή μου) και κατά την τελευταία μου δεκαετή απόπειρα για όλα μαζί πολύ λιγότερο από το να περνάω καλά, να το διασκεδάζω δλδ (50%+ του συνόλου) ..ώσπου έφτασε να μην συμβαίνει ούτε αυτό.
τώρα εργάζομαι μόνο για την οικογένεια (3χρ+ οικιακά & παιδιά =δουλεύω κλάσεις σκληρότερα πλεον), από ανάγκη (δίδυμα χωρίς βοήθεια), έως να.. ξαναεργαστώ. κάτι που θα γίνει για ένα απο τα 2 άκρα: ή καθαρά για χρήμα (χωρίς φιλοδοξία άλλων παράπλευρων απολαβών ή ικανοποίησης αναγκών μου) ή.. το αντίθερο (=μόνο να μου αρέσει, να περνάω καλά, να γίνω χρήσιμος, να "πληρώνομαι" σε όλα τα άλλα παράπλευρα, κυνηγώντας την χρηματική αμοιβή το λιγότερο). βγάλε άκρη.. :P
σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι πολυσύνθετο αλλά συνοψίζω την σκέψη μου στο εξής: (νομίζω) εργαζόμαστε για την ΗΘΙΚΗ ΜΑΣ: πχ δεν θέλω να είμαι άστεγος και πεινασμένος, να παρακαλάω για επιβίωση μεσω λύπης, οπότε εργάζομαι "για βιοπορισμό" (..λέω λόγω -χρηματικής- ανάγκης). δεν θέλω να κλέψω (απο φόβο ή χαμηλή ικανότητα), οπότε εργάζομαι "για άξιο -αμοιβής- έργο" (..λέω στον εαυτό μου ότι θέλω να είμαι χρήσιμος). ΑΝ αφαιρούσαμε τον νευρώνα ηθικής, πιστεύω θα μοιάζαμε πολύ περισσότερο στα ζώα που εργάζονται (αφιερώνουν ενέργεια) για πιο καθημερινές, βασικές, απλές, βιοποριστικές ανάγκες διαβίωσης. άρα, μάλλον δεν θέλουμε να γίνουμε απλοϊκοί΄-στην προσωπική μας θεώρηση- θέλουμε να αποστραφούμε την θνητή μας υπόσταση και να βλέπουμε την συμβολή μας σε κάποιο ανώτερο έργο. ΑΥΤΗ μας την "υποχρέωση" κάπου την θεωρούμε μεγάλη ηθική υποχρέωση ανταποδοτικά στην ευφυϊα που μας δόθηκε.
..μήπως άλλωστε, καταρχήν για την ηθική ΜΟΥ δεν παραμένω κι εγώ τόσο ενεργός υποστηρικτής της οικογένειας μου? ;) ;)
.
ps.: ΜΗΝ ρωτάμε τα παιδιά τι θα γίνουν. κι αν ρωτήσουν τα παιδιά μας, ας τα μάθουμε ν' απαντάνε αποστομωτικά ("..εσύ ήξερες στην ηλικία μου? κι όντως έγινες?!").
Δουλεύω γιατί χρειάζομαι τα λεφτά... αλλά
Διάλεξα τη συγκεκριμένη δουλειά που κάνω και την κάνω και ας μην είχα ανάγκη τα λεφτά.
Έχει νόημα για εμένα αυτό που κάνω, ειδικά όταν βλέπεις κάτι που έχεις σκεφτεί να είναι μπροστά σου να δουλεύει, σα να έχει γεννηθεί κάτι.
Στη δουλειά πουλάς τον χρόνο σου και παίρνεις χρήματα. Τα χρήματα που απομένουν (αν απομένουν) αφού καλύψεις τις βασικές ανάγκες για να ζήσεις, στην καλύτερη περίπτωση τα αξιοποιείς στον ελεύθερο χρόνο που σου μένει (αν μένει) ή στην χειρότερη προσδοκεις να τα αξιοποιήσεις σε ένα απροσδιόριστο μέλλον.
Ακόμη στην περίπτωση που η δουλειά σου έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά μιας ολοκληρωμένης ζωής (κοινωνικότητα, ελευθερία έκφρασης, συνεργασία, προσφορά, επικοινωνία, σεξουαλικότητα, δημιουργικότητα κ.α.) το κόστος από τον χρόνο που αφιερώνεις σε αυτή μπορεί να είναι μικρό ή σε κάποιες ιδανικές περιπτώσεις η δουλειά σου μπορεί να είναι ένα σημαντικό βίωμα που δεν έρχεται σε σύγκρουση με την υπόλοιπη σου ζωή.
Εγώ πριν από αρκετά χρόνια δούλευα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά απολάμβανα αυτά που μου προσέφερε η δουλειά μου καθώς την αντιλαμβανομουνα σαν ένα ζωντανό κομμάτι, άρρηκτα και αρμονικά συνδεδεμένο με την ζωή μου.
Πλέον πάλι δουλεύω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αλλά η δουλειά μου δεν συνδέεται με την υπόλοιπη ζωή μου και ο χρόνος που της αφιερώνω έχει αρχίσει να μου κοστίζει σημαντικά.
Άλλαξαν οι συνθήκες εργασίας μου και σίγουρα εγώ μεγάλωσα με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο μου σαν κάτι περισσότερο πολύτιμο και περιορισμένο από ότι παλιά....
Γιατί δεν είμαι ρολόι (στο πολύ σωστό γνωμικό ότι στην Ελλάδα δουλεύουν τα ρολόγια και οι μα.....)
Για να μπορω να ζησω και ελπιζω οτι καποια στιγμη θα μπορω να ζω λιγο πιο ανετα και να εχω την επιλογη να ζω εκει που θελω (κατοικος αγγλιας).
Προσφορά, αυτοπραγμάτωση, αίσθηση ζωντάνιας.
Δουλεύω γιατί αυτή είναι η δουλειά που ονειρευόμουν να κάνω από παιδάκι (ηθοποιός) και ανακάλυψα μπαίνοντας στο επάγγελμα ότι έχω ανάγκη να το κάνω. Βέβαια εδώ να πω ότι ταυτόχρονα προς το παρόν κάνω κι άλλη δουλειά η οποία μου προσφέρει την οικονομική επιβίωση. Ο βασικός στόχος προφανώς είναι να μπορώ να καλύπτω όλες τις ανάγκες από το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά ακόμη κι έτσι νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να πω ότι λατρεύω τη δουλειά μου, έστω κι αν ισχύει για το 50% (καμιά φορά και λιγότερο) της επαγγελματικής μου ζωής.
Για να έχω χρήματα να κάνω χόμπι και ταξίδια και για να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω τώρα μετά από χρόνια
I've always been very passionate about being able to afford food 😂 όπως λέει το γνωστό meme
Σε οποιαδηποτε δουλεια και αν εχω κανει (κυριως χειρονακτικου τυπου) για να καταφερω να ανταπεξελθω συναισθηματικα αλλα και σωματικα στις απαιτησεις, προσπαθω να βρισκω τεχνασματα να γινομαι οσο πιο αποδοτικος μπορω. Καπως καπιταλιστικο προτυπο εκ μερους μου οντως, ωστοσο απο την στιγμη που οπως και να εχει θα αφιερωσω καθημερινα ενα 8ωρο σε εργασια, μου φαινεται πολυ πιο ευκολο να εχω στοχο περα απο την παραγωγη εργου να εφευρισκω τροπους να κανω την ιδια δουλεια στον ιδιο χρονο με πολυ μεγαλυτερη ευκολια για εμενα μεσω των εν λογω τεχνασματων. Συνοπτικα, προσπαθω στην δουλεια να παραγω το εργο που μου ζητειται με τον πιο αποδοτικο τροπο που προερχεται μεσα απο διαρκη παρατηρηση και σκεψη. Στο τελος της ημερας λοιπον εχω εξασφαλισει το αντιτιμο του συνολικου εργου μου, αλλα και την ευχαριστηση και την χαρα της δημιουργιας που δεν θα μπορουσα να εχω αν απλα εκανα ο,τι μου λεγανε με τον τροπο που μου λεγανε.
Μια μικρη συμβουλη απο εμενα (εναν μπαγασακο αποφοιτο λυκειου χιχι) Ελα bye φιλακια σκεψου εξω απο το κουτι και αλλες τετοια ξερετε εσεις.
Κατά πρώτον, για να έχω τα απαραίτητα για την επιβίωση. Τροφή νερό, στέγη και το οικονομικό σκέλος, για να κάνω δραστηριότητες που μου παρέχουν και ευχαρίστηση και αποσυμπίεση, από την ημέρα, όπως π.χ τρέξιμο που χρειάζονται παπούτσια καλά, διάβασμα κάποιου βιβλίου για να βάλω βενζίνη και να επισκεφτώ μια παραλία ή μία βόλτα ή προπόνηση στο βουνό.
Αλληλένδετα είναι, αλλά και μέσα στο κομμάτι της δουλειάς, το 1/3 ,που λες είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μου, οπότε και μέσα σε αυτό, επιδιώκω να είμαι συνεπής και δημιουργικός, να το ευχαριστιεμαι και να παίρνω και ικανοποίηση και γιατί όχι να εξελίσσομαι ώς χαρακτήρας, το οποίο όμως δεν αφορά το κομμάτι της δουλειάς και μόνο, αλλά θέλοντας και μη, χρειάζεται να εξελιχθείς γιατί οι σχέσεις συνεργασίας χρειάζονται εμπιστοσύνη και αρκετά δύσκολο, όταν οι αντιλήψεις, βρίσκονται σε χάσμα μεταξύ υπευθυνότητας και έλα μωρέ σιγά θα κάτσω να σκάσω για την επιχείρηση του άλλου; . Υπάρχουν και άλλου δουλειές.
Προς το παρόν δε δουλεύω, αλλά το concept της δουλειάς μου είναι απαραίτητο για να υπάρχει μια δομή στην καθημερινότητά μου ώστε να μπορώ να οργανώσω τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα μου, τα οποία είναι πιο σημαντικά για εμένα. Also, επιβίωση.